حكومت پنج قرن و اندي (132 تا 656) بني عباس همچون دوران فرمانروايي بني اميه از جهت اقتدار سياسي، قلمرو حكومتي و رشد اقتصادي با فراز و نشيب هاي زيادي مواجه بود كه اوج آن را مي توان همان دوره پيشوايي موسي بن جعفر (ع) قلمداد كرد؛ دوره اي كه مورخان از آن به «عصر طلايي» حكومت عباسيان ياد كرده اند. روشن ترين و برجسته ترين نمودها و مظاهر اقتدار عباسيان در اين مقطع عبارت است از: