امام هفتم (ع) در سال 148 ه. ق عهده دار مقام امامت شد. دوران 35 ساله امامت آن گرامي از نظر سياسي، اجتماعي از حساس ترين مقاطع زندگي سياسي امامان (ع) به شمار مي رود.

در اين مقطع، دو تن از مقتدرترين زمامداران عباسي «منصور و هارون» و دو تن از جبارترين آنان «مهدي و هادي» حكومت مي كردند.

دوران حكومت آنان در ابعاد اقتدار سياسي، گستردگي قلمرو حكومتي و رشد اقصادي، اوج حكومت عباسيان محسوب مي شود، بدين جهت مورخان، اين دوران را «دوران طلايي» حكومت بني عباس نام نهاده اند.

خلفاي عباسي اين دوره با سركوبي شورش ها و قيام هاي مخالفان در اقطار مملكت اسلامي بر اوضاع كشور مسلط بودند، به گونه اي كه تهديدي جدي پايه هاي حكومت آنان را نمي لرزاند، و همين مسأله به آنان اين امكان را داد تا بيش از پيش، مردم به ويژه مخالفان خود را تحت شديدترين فشارهاي سياسي و اقتصادي قرار دهند؛ عده ي زيادي را بكشند و عده اي را به زندان افكنند تا بميرند.

در اين ميان علويان، شيعيان و پيشواي آنان، حضرت موسي بن جعفر (ع) بيش از همه در تنگنا و محدوديت بودند.



[ صفحه 84]



پرسش

1-امام كاظم (ع) در چه تاريخي و چند سال عهده دار امامت بود؟

2- شرايط سياسي - اجتماعي دوران امامت امام كاظم (ع) در بيان مقام معظم رهبري چگونه ترسيم شده است؟

3- وضعيت اقتصادي دولت اسلامي در دوران امامت امام كاظم (ع) چگونه بود؟

4- يك نمونه ي تاريخي كه نشان دهنده شرايط سخت سياسي براي شيعيان و موسي بن جعفر (ع) باشد ذكر كنيد.



[ صفحه 85]