منصور، كه نسبش با چهار واسطه به عباس، عموي پيامبر (ص) مي رسد، فردي آزمند، بخيل، خونريز، بي رحم و بي عاطفه بود.

مسعودي در وصف آزمندي و حرص وي به ثروت اندوزي مي نويسد:

«اموالي را كه منصور بر جاي گذاشت هيچ يك از خلفاي پيش و پس از وي بر جاي نگذاشتند



[ صفحه 86]



كه رقم آن بالغ بر نهصد و شصت ميليون مي شد.» [1] .

منشأ اين آزمندي بخل وي بود. مورخان، او را بخيل ترين مردم لقب داده [2] و درباره ي اين صفت وي نمونه ها و مطالب زيادي نوشته اند. [3] لقب «ابوالدوانيق» براي ايشان بيانگر همين دو صفت آز و بخل در وجود اوست. وي چون اعمال كارگزاران و كشاورزان را تا حد يك دانه ي گندم و «دانق» كه معرب «دانگ» و يك ششم درهم است محاسبه مي كرد و از آنان تا اين حد حساب مي كشيد، «ابوالدوانيق» لقب يافت. [4] .

صفت خونريزي و بي رحمي وي نيز در تاريخ به شكل گسترده اي منعكس شده و مورخان براي آن نمونه هاي زيادي ذكر كرده اند. سيوطي مي نويسد:

«منصور عده زيادي را كشت تا سلطنتش استوار گشت.» [5] .

وي نه تنها به دشمنان و مخالفان خويش كه به خويشان، حاميان و استواركنندگان حكومتش نيز رحم نمي كرد كه قتل برادرزاده اش محمد بن سفاح [6] و زندان افكندن عمويش عبدالله بن علي به مدت نه سال و دستور قتل وي [7] و نيز كشتن ابومسلم خراساني [8] نمونه هاي برجسته ي آن است.