مهدي عباسي گرچه در ابتداي امر با مخالفان از جمله علويان مدارا كرد، ليكن پس از استقرار در مسند خلافت بدين نتيجه رسيد كه بقاي سلطنتش جز با فشار و سختگيري نسبت به شيعيان و علويان امكان پذير نيست، از اين رو، سياست پدرش منصور را پي گرفت؛ علويان نجات يافته از چنگال پدرش را تعقيب و دستگير كرد. كه علي بن عباس و عيسي بن زيد از جمله آنان هستند. علي بن عباس علوي توسط نيروهاي مهدي دستگير و به وسيله سم مسموم و شهيد شد. عيسي بن زيد بن علي از بيم جان خود متواري شد و در كوفه در منزل يكي از شيعيان پنهان گشت و حتي پس از آن كه با يكي از دختران تهيدست كوفه ازدواج كرد، خود را به اعضاي خانواده اش معرفي نكرد. [1] .

مهدي روزي يعقوب بن داوود را احضار كرد و پس از بخشيدن عطايايي - از جمله



[ صفحه 96]



چند فرش گرانقيمت، كنيزي زيبا و صد هزار درهم - به وي او را مأمور كرد تا فردي علوي را كه فكر خليفه را به خود مشغول ساخته بود به قتل برساند. [2] .

مهدي براي نشان دادن دشمني و كينه ي خود نسبت به خاندان پيامبر (ص) كساني را كه لب به ناسزاگويي و مذمت اهل بيت مي گشودند مورد محبت و نوازش قرار مي داد. به عنوان نمونه، «بشار» شاعر فتنه انگيز و خود فروخته ي درباري كه به كفر و الحاد معروف بود اشعاري در مذمت خاندان رسالت سرود و ضمن آن، آنان را كه از طريق حضرت فاطمه (ع) به رسول خدا (ص) منتسب مي شدند، با وجود عمو (عباس بن عبدالمطلب) محروم از ارث اعلام كرد و نتيجه گرفت كه فرزندان عباس، وارث رسول خدا هستند نه فرزندان حضرت زهرا (ع).

مهدي وقتي از اشعار بشار مطلع شد مبلغ هفتاد هزار درهم صله به وي داد. [3] .

قاسم بن مجاشع تميمي هنگام وفات، مهدي عباسي را وصي خود قرار داد. پس از درگذشت قاسم، مهدي وصيت نامه ي او را خواند، هنگامي كه به اين جمله رسيد: «قاسم شهادت مي دهد كه محمد (ص) فرستاده ي خدا و علي بن ابي طالب وصي او و ارث امامت پس از اوست» وصيت نامه را دور انداخت و دنباله ي آن را نخواند. [4] .