فقيري بر امام وارد شد و درخواست بخشش داشت، امام عليه السلام خواست تا



[ صفحه 179]



او را بيازمايد و به اندازه معرفتش گرامي دارد، فرمود:

«اگر به تو بگويند در دنيا چه آرزو داري، چه خواهي خواست؟»

آرزو خواهم كرد كه خداوند تقواي در دين و اداي حقوق برادران ديني را به من مرحمت كند. امام عليه السلام از جواب او خوشش آمد و دستور داد تا هزار دينار به وي مرحمت كردند [1] .

كتابها پر است از نقل موارد زيادي از نيكي و احسان آن بزرگوار بر بيچارگان، و آنقدر مرحمت مي كرد كه آنها را از درخواست و نيازمندي، بي نياز مي كرد.

از نشانه هاي كرم و بزرگواري آن حضرت اين است كه براي يكي از فرزندانش، وليمه اي درست كرد و سه روز به تمام مردم مدينه غذا داد. يكي از افرادي كه نسبت به آن بزرگوار حسادت داشت، بر وي خرده گرفت، امام عليه السلام در جواب او فرمود:

«خداوند به هيچ يك از پيامبرانش چيزي را مرحمت نكرد مگر اين كه به محمد (ص) نيز مرحمت كرد و علاوه بر آنچه بديشان داده بود، به وي عنايت كرد. خداي متعال به سليمان بن داوود مي فرمايد: [اين است بخشش ما، پس عطا كن يا نگهدار بدون حساب] [2] » [3] .

و همواره مي گفت:

«از جمله اسباب آمرزش، غذا دادن به ديگران است» [4] .

مال دنيا نزد امام عليه السلام هيچ ارزش نداشت مگر اين كه بدان وسيله، گرسنه اي را سير و يا برهنه اي را بپوشاند. او اين صفت برجسته را از پدران بزرگوارش فرا گرفته بود كه نمونه هاي والاي جود و بخشش و نيكي بودند.



[ صفحه 180]