«اما امام كاظم، او صاحب مقامي والا، افتخاري بزرگ، پر عبادت، كوشا در رسيدن به حقايق، داراي كرامات بارز، مشهور به عبادات و مواظب بر طاعات بوده شب را به سجده و نماز مي گذرانيد و روز را با صدقه و روزه داري بسر مي برد و به خاطر حلم فراوان و گذشت از كساني كه بر او ستم روا داشتند به كاظم شهرت يافت. هر كس به او بدي مي كرد او در برابر نيكي مي نمود و با جنايتكار با عفو و گذشت، مقابله مي كرد و به دليل عبادت زيادش به عبد صالح موسوم شد، در عراق [1] - به خاطر آن كه هر كس



[ صفحه 193]



او را در خانه ي خدا، وسيله قرار مي دهد و به نتيجه مي رسد - به باب الحوائج معروف است، از كرامت هايش عقول حيران است و چنين حكم مي كند كه او در پيشگاه خدا مقامي والا و استوار دارد» [2] .