«وي امام والا مقام و پر خير و بركت است (خدايش از او خشنود باد) شب را به بيدار خوابي و روز را به روزه داري مي گذراند، او را به خاطر گذشت زيادش از كساني كه در حق او ستم روا مي داشتند كاظم گفتند، او در نزد مردم عراق [1] به باب الحوائج معروف است، از آن جهت كه هر كس براي برآورده شدن حاجتش به او متوسل شد هرگز نااميد برنگشت. او داراي كراماتي روشن، و فضايل نوراني است، او به قله و بلنداي بزرگواري گام نهاده و اوج امتيازات را احراز كرده و به بلندترين مرتبه ي آن رسيده است» [2] .



[ صفحه 195]