امام موسي بن جعفر عليه السلام قسمتي از دوران كودكي خود را با فراغت بال، پشت سر گذاشت در حالي كه هر روز بر محبت و احترامش افزوده مي شد و پدر بزرگوارش او را مشمول محبت سرشار خود قرار مي داد. مسلمانان نيز با توجه و احترام خاصي با او برخورد مي كردند، و امام صادق عليه السلام او را بر ديگر فرزندانش مقدم



[ صفحه 61]



داشته و بيش از ديگران او را مورد مهر و محبت خود قرار مي داد. از جمله نشانه هاي علاقه ي وي آن بود كه به وي قطعه زميني را به نام «بسريه» مرحمت كرد، كه به بهاي بيست و شش هزار دينار خريده بود [1] از علت محبت زياد امام صادق عليه السلام به فرزندش پرسيدند، در جواب فرمود:

«دوست داشتم كه هيچ فرزندي جز او نداشتم تا در مهر من به او، كسي شركت نمي داشت». [2] .

امام موسي عليه السلام در همان كودكي سخناني مي گفت كه باعث شگفتي پدر بزرگوارش مي گرديد، پدر او را مخاطب ساخته و فرمود:

«سپاس خدايي را كه تو را جانشين پدران، و باعث خرسندي از ميان فرزندان، و جايگزين دوستان قرار داد». [3] .

شيعه معتقد است كه مقام امامت همانند مقام نبوت بدور از تظاهر به محبت است و تحت تأثير عاطفه ي محبت قرار نمي گيرد، مگر اين كه فضيلت و ايمان استوار، آن را تأييد كند.

در پرتو اين بينش بود كه امام صادق عليه السلام محبت بيش از حد و علاقه ي قلبي خويش را نسبت به فرزندش اظهار مي داشت، زيرا كه آن بزرگوار، او را آيينه ي تمام نمايي از همه ي ويژگيها و شخصيت خود مي ديد و او را پس از خود، امام و رهبر امت جد گرامش مشاهده مي كرد.