«موسي كاظم پنجمين نواده ي پيامبر (ص) و هفتمين امام عليه السلام است و به نام كاظم موسوم شد از آن رو كه خشم خود را فرو مي خورد و داراي حلم و بردباري بود. شب هنگام از خانه بيرون مي شد در حالي كه كيسه هاي درهم به همراه داشت و به هر كه مي خواست نيكي و احسان كند آنها را مرحمت مي كرد. صبر و راه و روش موسي كاظم ضرب المثل بود، هنگامي كه نماز عشا را مي خواند پيوسته حمد خدا را مي گفت و دعا مي خواند تا نيمه ي شب، وقتي كه نماز صبح را برگزار مي كرد تا طلوع آفتاب ذكر خدا مي گفت و اين كار هميشگي او بود» [1] .