«موسي بن جعفر، كاظم عليهماالسلام، امام گرانقدر، والامقام، كوشا و تلاشگر در راه خدا، مشهور به كرامتها، شب را به سجده و قيام و روز را به صدقه و روزه مي گذراند. به خاطر حلم و گذشت از تجاوزگران به حقش، كاظم خوانده شد، كسي را كه به وي بدي كرده بود با احسان و نيكي پاداش مي داد و با تبهكار و جاني با گذشت روبرو مي شد. به دليل عبادت فراوان او را «عبد صالح» گفتند و در عراق معروف به باب الحوائج الي الله است، از آن رو كه خواسته هاي كساني كه در نزد خدا، او را وسيله



[ صفحه 200]



قرار داده اند، برآورده مي گردد. از كراماتش عقول سرگردان و چنان داوري مي كنند كه او در پيشگاه خدا مقامي والا و استوار دارد» [1] .