«ابوالحسن موسي عليه السلام، عابدترين و فقيه ترين، بخشنده ترين و گرامي ترين فرد زمان بود. به خاندان و خويشانش بيش از همه كس صله ي رحم مي كرد، از فقراي مدينه شب هنگام دلجويي مي كرد، زنبيلي كه داراي وجه نقد و طلاي مسكوك و آرد و خرما بود، براي فقرا مي برد و به آنها مي رساند. به طوري كه آنها نمي دانستند از كجا مي رسد» [1] .