«امام موسي، بخشنده ي بزرگوار بود. هنگامي كه مطلع مي شد كسي باعث آزار و اذيت اوست، كيسه اي را كه هزار دينار داشت نزد او مي فرستاد و كيسه هاي دويست، سيصد، چهارصد ديناري فراهم مي كرد و بعد آنها را بين مردنم مستحق مدينه، تقسيم مي كرد. چنان بود كه، كيسه هاي موسي بن جعفر به هر كسي مي رسيد او را بي نياز مي ساخت» [1] .