انسان وقتي كه در برابر اموري قرار گرفت كه در آن ميان درست و نادرست وجود دارد و در امور درست، هدايت و در نادرست، گمراهي اوست، بر انسان واجب است كه ميان اين امور تميز قائل شود، تا درست را تشخيص داده و پيروي كند و از نادرست فاصله بگيرد. طبيعي است كه اين كار جز با اقامه ي دليل و برهان ميسر نيست و به اين ترتيب از اين آيه بر لزوم دقت و استدلال در چنين مواردي، استدلال مي كنند.