از جمله آيات عظيم خداوند متعال، فرو فرستادن آب از آسمان است. براستي كه از كارهاي شگفت و قدرت نمايي هاي روشن اوست. آب را با تركيبي از اكسيژن و هيدروژن و ديگر چيزها به نسبت متفاوت و اندازه هاي معيني آفريده است. و هر عنصري از اجزاي آب با عنصر ديگر آن فرق دارد و مخالف است و خداوند آن را وسيله ي زندگي اجسام نامي قرار داده و فرموده است:

«... و ما هر چيزي را از آب زنده گردانيديم» [1] .

همان طوري كه مايه ي زندگي انسان و وسيله ي روزي و زندگاني اش قرار داده و فرموده است:

«در آسمان روزي شماست و آنچه وعده مي شويد» [2] .

بارش باران باعث زنده بودن زمين است - همان طور كه آيه ي مباركه صراحت دارد -زيرا كه در زمين، قوه ي حيات حيواني و نباتي وجود دارد، هرچند كه اين قوه، نسبت به حيوانيت دور است، اما وقتي كه باران بر زمين نازل مي شود، علف و گياه و ديگر نباتاتي كه باعث زندگي انسان است در زمين مي رويد و جنبندگان زمين را زنده مي دارد و يا از آن رو كه در اثر نزول باران، گلها و گياهان و رياحين در زمين پديد مي آيند و بدان وسيله پوششي از زيبايي و جمال، زمين را فرا مي گيرد كه شادي و مسرت هر بيننده اي را برمي انگيزد و مقصود از حيات زمين، همين است. به هر حال آيات و شواهدي در آن، بر هستي و قدرت كامل آفريدگار موجود است.

اگر انسان در درخت و زراعت و شگفتي هاي آنها به دقت بنگرد، هر آينه به قدرت، و صنع و تدبير زيباي پروردگارش، ايمان خواهد آورد. زيرا زراعت به هر اندازه اي كه بندگان خدا نيازمندند، در اوقات معيني، فراهم مي آيد. بنابراين در فصل بهار آنچه به دست مي آيد در پاييز ممكن نيست و آنچه در تابستان از زمين سر برمي آورد، در زمستان، به دست نمي آيد. علاوه بر اينها، تفاوت درختان و ميوه هايي كه



[ صفحه 220]



رنگ، طعم و بويشان فرق دارد با اينكه همه از يك آب سيراب مي شوند و از يك زمين سر برآورده اند، اگر آدمي به چشم بصيرت بدانها بنگرد به پروردگارش ايمان آورده و دلش را سياهي نگيرد و از جاده ايمان بيرون نخواهد شد