بداء: در لغت، اسمي است ممدود، مشتق از بدو، كه به معني ظهور مي باشد، و آن نامي است براي نظر تازه و نويي كه صاحبش آن نظر را، حق و درست مي داند و بر نظر قبلي اش مقدم مي دارد [1] و در حديث آمده است:



[ صفحه 258]



«براي خداوند عزوجل از اين كه آنان را دچار عذاب كند، بداء حاصل شد.»

يعني، قضاي الهي چنين جاري شد، اين است معني لغوي بداء [2] .