اسلام از تنبلي نهي كرده است، زيرا كه تنبلي باعث سستي در حركت اقتصادي و ركود در توانمنديهاي انساني و فساد جامعه است، در دعاي مأثور از امامان عليهم السلام، رسيده است كه از تنبلي به خدا بايد پناه برد؛ و از ايشان است:

«بار خدايا! پناه مي برم به تو از تنبلي و بدحالي و تنگدستي»

و امام صادق عليه السلام به يكي از اصحابش فرمود:

«دوري كن از تنبلي و بي حوصلگي، زيرا كه آن دو، كليد هر بدي هستند... براستي هر كسي كه تنبل باشد، حق را ادا نخواهد كرد و هر كس بي حوصله باشد، در برابر حق شكيبا نخواهد بود.» [1] .

امام موسي بن جعفر عليهماالسلام يكي از فرزندانش را به كوشش در كارها و دوري از تنبلي سفارش كرده، مي فرمايد:

«زنهار از تنبلي و بي حوصلگي! زيرا كه آن دو تو را از بهره اي كه در دنيا و آخرت داري باز مي دارند.»

امام عليه السلام براستي از تنبلي و بيهوده گذراني، ناراضي و از شخص تنبل خشمگين بود زيرا كه آن، باعث تنگدستي و سقوط و از بين رفتن جوانمردي است، و هر كه داراي اين صفت ناپسند باشد، در حكم مرده اي است كه انديشه و تدبيري ندارد.