امام عليه السلام اصحاب خود را به كمك و ياري كسي كه پناه مي خواهد و برآوردن حاجتش، واداشته و فرمود:

«به هر كس كه مردي از برادران مسلمانش پناه آورد - در پاره اي از احوالش - و او را - با اين كه مي توانست - پناه ندهد، رشته ي ولايت خداي عزوجل را از خود بريده است.» [1] .

و نيز آن حضرت دستور به برآوردن حاجات مردم داده و فرموده است:

«هر كس را كه برادر مؤمنش حاجتي بياورد، در حقيقت آن رحمتي از طرف خدا است كه به او روآور شده است، پس اگر آن را پذيرفت به ولايت ما پيوسته و او به ولايت خدا متصل است، و اگر آن را رد كرد - در حالي كه قدرت بر انجام آن داشته - خداوند ماري از آتش دوزخ را بر او مسلط گرداند كه تا روز قيامت او را در ميان قبرش بگزد...»



[ صفحه 277]



و نيز در فضيلت كسي كه حاجت برادر مؤمنش را رد نمي كند، فرمود:

«خداوند بندگاني در روي زمين دارد كه در راه برآوردن حاجات مردم كوشا هستند. ايشانند مؤمن به روز واپسين، و هر كس كه دل مؤمني را شاد سازد، خداوند دل او را روز قيامت شاد گرداند.» [2] .