اين لقب را از آن جهت گرفته است كه نسبت به هر نوع سركوبي و ستمي كه از ستمگران مي ديد، خشم خود را فرو مي خورد، به حدي كه با زهر جفا در سياهچالهاي زندان به شهادت رسيد و هرگز از غمها و گرفتاري هايش به كسي چيزي نگفت، بلكه در مقابل آن همه شدايد به شكر و ثناي خدا مي پرداخت. ابن اثير مي گويد: او به خاطر شكيبائي و نرمش اخلاقي و نيكي در برابر بدي، به اين لقب، مشهور شد. [1] .