منصور در تمام امور مربوط به مملكت، خودرأي بود، در هيچ كاري با كسي مشورت نمي كرد، و هرگاه كسي پيشنهادي مي داد، او مخالفت مي كرد. مورخان نقل كرده اند كه برادرزاده اش عيسي بن موسي را احضار كرد و به او دستور داد تا محمد بن عبدالله را بكشد، عيسي گفت:

يا اميرالمؤمنين با عموهايت مشورت كن.

به او پرخاش كرد و گفت: پس سخن ابراهيم بن هرمه كجا شد:



تزور امري ء لا يمخض القوم سره

و لا ينتجي الاذنين فيما يحاول



اذا ما أتي شيئا مضي كاالذي أتي

و ان قال اني فاعل فهو فاعل [1] .

سپس گفت:

«اي مرد! برو اين كار را بكن، به خدا سوگند جز من و تو، ديگري نمي داند و جز من و تو، نبايد كسي آن را بداند».



[ صفحه 421]



با چنين خودستايي، بر گرده ي مسلمانان و همه ي امكانات ايشان حكمراني مي كرد و هميشه به شعر هيثم بن عدي تمسك مي جست تا به طغيان و استبداد خود ببالد:



ان قناتي لنبع لا يؤيسها

غمز الثقاف ولادهن و لا نار



متي أجر خائنا تأمن مسارحه

و ان أخف آمنا تقلق به الدار



سيروا الي و غضوا بعض أعينكم

اني لكل امري ء من جاره جار [2] .

اينها خود دليل بر اين است كه وي تا چه اندازه، گردنفراز و مغرور و خودرأي نسبت به امور مسلمانان بوده است و همين سياست كج و غلط بود كه، منجر به گسترش ترس و بيم ميان توده ي مسلمين شد.