خونريزي و ترور از عوامل لذت بخش براي منصور بوده و براستي كه او بيش از هر چيز از خونريزي لذت مي برد و در اين راه با تمام سنگدلي و ستمگري تا آن جا پيش رفت كه كسي را در تاريخ آدمكشان بشري، نظير او نتوان يافت.

محققا در اعماق جان او بارقه اي از روشنائي رحم و شفقت نتابيده بود، گريه و ناله يتيمان و شيوه و زاري بيوه زنان و آه و فغان مجروحان او را شادمان مي ساخت.

اين طاغوت خونخوار دست به ترور جمعي از سران دولت و بانيان حكومتش زد، كساني كه از آنها مي ترسيد و از جانب آنها احساس خطر مي كرد، ما در ذيل به بخشي از آنها اشاره مي كنيم:



[ صفحه 422]