سركوبي علويان
رنج و مصيبت علويان در دوران اين طاغوت - منصور - از دشوارترين و فجيع ترين مصائب بود براستي كه انواع شكنجه ها را بر آنها روا داشت و با فشار و جور زيادي با آنان برخورد كرد، پير و جوان آنها را نابود ساخته و به كسي رحم نكرد و شكنجه اي كه در اين دوره ديدند چند برابر شكنجه هايي بود كه در دوران اموي ديدند تا آن جا كه در اين باره گفته شد:
تا لله ما فعلت بني امية فيهم
معشا رما فعلت بنو العباس [1] .
دعبل خزاعي، شاعر متعهد، مصائب و گرفتاري هاي فراواني را كه بر علويان وارد شد در شعر خود مجسم كرده، مي گويد:
و ليس حي من الأحياء نعلمه
من ذي يمان و من بكر و من مضر
الاوهم شركاء في دمائهم
كما تشارك ايسار علي جزر
قتل و أسر و تحريق و منهبة
فعل الغزاة بارض الروم و الخزر
[ صفحه 430]
اري امية معذورون ان قتلوا
و لا أري لبني العباس من عذر [2] .
علويان با سخت ترين مشكلات و دشوارترين رنجها و مصائب، در راه آزادسازي جامعه اسلامي و نجات آن از قيد ظلم و استبداد مواجه شدند و با نهايت سرافرازي و افتخار به ميدانهاي جهاد و فداكاري رفتند و با بزرگواري و آزادگي جان سپردند و راه را براي آزادمردان و جانبازان روشن ساخته و درهاي مبارزه و پيكار را به روي آنان گشودند و راه و رسم نجات و خلاصي از حكومت خواري و بندگي را ترسيم كردند.
و ما پيش از آن كه از گرفتاريهاي ايشان در دوران منصور سخن بگوييم، به انگيزه هاي نهضتها و جانبازيهاي ايشان اشاره مي كنيم.
پاورقي
[1] به خدا سوگند كه بني اميه درباره ي علويان، ده يك آنچه را كه بني عباس كردند، نكردند.
[2] يعني: هيچ قبيله اي از قبايلي كه ما مي شناسيم از يماني، بكر، مضر، وجود ندارد،
جز اين كه در خون علويان شريك است، همان طوري كه قصابان در ذبح حيواني شركت مي جويند.
از قتل، اسارت، سوختن و غارت كردن، كاري كه جنگجويان در روم و ايران كردند!
به نظر من بني اميه اگر كشتند، بهانه اي داشتند، اما براي بني عباس هيچ عذر و بهانه اي نمي بينم.