علويان سه سال در مدينه، در زندان آن طاغوت خونخوار ماندند، در حالي كه انواع شكنجه ها و سخت ترين رنج و قساوتها را تحمل مي كردند. زندان ايشان، خشم نيكان و دينداران را در پي داشت و در انجمنها و محافل غم و رنج ايشان و آنچه از دست اين طاغوت ستمگر بر سر آنان مي آمد، مورد گفتگو بود و خبرها و اطلاعاتي از ناراحتي و رميدگي مردم از وي به گوشش مي رسيد اين بود كه تصميم گرفت به حج برود و از نزديكي جريان علويان را بررسي كرده، و تصميمات لازم را بگيرد.

تا اين كه در سال) 142 ه) سفري به حج رفت و پس از پايان مناسك حج راه



[ صفحه 441]



خود را از طريق ربذه قرار داده و در آن جا منزل كرد. رياح - والي منصور در مدينه - به استقبال وي رفت، منصور دستور داد به مدينه برگردد و علويان را به نزد او آورد اين بود كه رياح فوري به مدينه برگشت، و به زندان رفته و علويان را از زندان خارج كرد، در حالي كه دستهاي آنها را با زنجير بسته بود، آنان را به مسجد پيامبر (ص) آورد. مردم ازدحام كردند، گروهي از آن ها مي گريستند و جمعي بهت زده گويي آن ها را برق گرفته است و رياح همواره آن ها را ناسزا مي گفت و نسبت ناروا مي داد و از مردم خواست تا مردم هم ناسزا بگويند. اما مردم شروع به دشنام او و ناسزا گفتن به منصور نمودند.