عبدالله بن طاووس يماني [1] به همراه مالك بن انس، بر منصور وارد شدند، منصور رو به ابن طاووس كرد و گفت:

از پدرت حديثي براي من نقل كن:

پدرم نقل كرد: «در روز قيامت، عذاب آن كسي از همه كس سخت تر است



[ صفحه 475]



كه در سلطنت خداوند دخالت كند و در حكم خود، ظلم و جور روا دارد.»

منصور با شنيدن اين سخن برآشفت و آثار خشم زيادي در چهره اش نمودار شد مالك به كشته شدن رفيقش يقين پيدا كرد، اطراف لباسش را جمع كرد تا مبادا به خون عبدالله آغشته شود. منصور رو به عبدالله كرد و گفت:

آن قلمدان را به من بده!

عبدالله نداد، منصور داد زد:

چرا قلمدان را ندادي؟

ترسيدم كه به وسيله ي آن فرمان معصيتي را بنويسي.

منصور پاسخي نداشت و دستور داد تا عبدالله را بيرون كردند و عبدالله برگشت و در حالي منصور را ترك گفت كه آثار خشم و غضب در چهره ي منصور پيدا بود [2] .