سفيان ثوري [1] ، بر منصور وارد شد، و همين كه در جاي خود آرام گرفت، با تمام گستاخي و جرأت رو به منصور كرد و گفت:

«از خدا بترس! تو، در اين جايگاه، وسيله ي شمشيرهاي مهاجران و انصار نشسته و به اين مقام رسيده اي، در حالي كه فرزندان ايشان از گرسنگي مي ميرند، عمر بن خطاب سفر حج كرد، جز پانزده دينار در آن سفر خرج نكرد، و زير درخت منزل مي گرفت!»

منصور به مسخره گفت:

تو مي خواهي من هم مثل تو باشم؟



[ صفحه 476]



تو لازم نيست مثل من باشي، بلكه پائين تر از آنچه خود هستي و بالاتر از آنچه من هستم باش! منصور فرياد زد: «برو بيرون!» ثوري رو به او كرد و تيري از منطق جوشان خود را به طرف او هدف گرفت و گفت:

من از موقعيت يك نفر به خوبي آگاهم كه اگر او تنها اصلاح شود، كار همه ي امت اصلاح مي شود.

آن يك نفر كيست؟

توئي يا اميرالمؤمنين!

سپس او را ترك گفت و برگشت، در حالي كه دل منصور از دست سخن وي آتش گرفته بود [2] .