منصور با عمرو بن عبيد [1] ملاقاتي داشت، عمرو، با تمام جرأت و تصميم، گفت:

«در پشت در بارگاه تو كمترين عملي مطابق قرآن و سنت پيامبر (ص) نمي شود. چه كنم؟ من كه به تو گفتم، مهر و امضاي من در اختيار تو، تو و يارانت بياييد و به من كمك كنيد!

ما را به وسيله ي انجام عدالت خود، دعوت كن! تا ما نيز، همكاري و كمك خويش را از تو دريغ نداريم، در دربار تو هزار مظلمه وجود دارد، يكي از آنها را برطرف كن تا ما بدانيم كه راست مي گويي...» [2] هيچ پند و موعظه اي در منصور كارگر نيفتاد، او همواره - بدون آن كه از كيفر الهي بترسد و يا از روز جزا بيمناك باشد - بر ظلم و سركشي خود ادامه داد.