مهدي گروهي از علماء نابكار را مقرب دربار خود ساخت كه دل هايشان با تعليمات ديني صفا نيافته بود. اين علماي غير متعهد، ستمگران را تأييد مي كردند و به آنها لقب ها و اوصاف نيك مي دادند تا بدانها نزديك شده و به دنياي ايشان برسند. آنان جايگاه والايي را كه اسلام عرضه كرده بود، فراموش كرده و به دنبال حرص و طمع روان شده و در راه ماديات، خود را هلاك ساخته، و پيشاني خود را در برابر فرمانروايان و سلاطين، به خاك مذلت، ساييده بودند. اين بود كه در پيرامون سلاطين، هاله اي از قداست و تعظيم بوجود آورده و به مردم وانمود كرده بودند كه، آنان تجسم بخش اراده ي خداوندي بوده و هرگز اشتباه نمي كنند!

اين قبيل علماء هستند كه همواره آبروي اسلام را برده و معالم و آثار اسلامي را، بد جلوه داده اند. در دربار مهدي، گروهي از اين خود فروختگان تقرب يافته و شروع به نشخوار كردن مشتي سخنان بيهوده و به هم بافتن دروغ ها، در ستايش و تعريف مهدي نموده بودند، اينان كساني چون ابومعشر سندي، دروغگوترين انسان در زير اين آسمان [1] و مانند غياث بن ابراهيم كه عشق و علاقه ي مهدي را به كبوتر معرفي كرده و از ابوهريره نقل كرده است:

«مسابقه، جز با حيوانات سواري و يا تيراندازي - اضافه كرد - و يا كبوتر بازي ممنوع است...» مهدي در برابر اين حديثي كه او ساخت، دستور داده ده هزار درهم به او دادند و همين كه او رفت، رو به هم مجلسيان خود كرد و گفت:

«گواهي مي دهم كه او به رسول خدا (ص) دروغ بست و پيامبر خدا (ص) هرگز چنين سخني را نگفته است، اما او خواست تا بدين وسيله به ما تقرب جويد...» [2] .

با علم مهدي به اين كه، آن مرد به رسول خدا دروغ بسته است، به وي صله و



[ صفحه 498]



جايزه مي دهد، به اين ترتيب، او به حركت جعل حديث نيرو مي دهد و به رشد آن كمك مي كند كه خود از بزرگترين مصائبي است كه گريبان اسلام را فرا گرفته و باعث كسر شأن آن شد، و بسياري از خرافات را وارد اسلام كرد، و ما در آن جا كه مشكلات زمان امام عليه السلام را بازگو مي كنيم در اين مورد مطالب زيادي را خواهيم گفت.