مهدي به بيت الله الحرام رفت و پس از اداي مناسك حج، براي زيارت قبر پيامبر (ص) راهي مدينه شد، و در آن جا اموال زيادي به مردم مدينه داد، و در مجلسي كه با امام عليه السلام نشسته بود، از امام اين سؤال را كرد:

«آيا شراب در قرآن حرام شده است؟ در صورتي كه مردم معني آيات قرآن را مي دانند اما حرمت شراب را از آن نمي فهمند.

آري، در كتاب خدا شراب حرام است.

در كجاي قرآن حرام شمرده شده است؟

خداي متعال فرموده است: [براستي كه پروردگارم زشتيها را چه ظاهري و چه پنهاني، و گناه و ستم بناحق را حرام گردانيد] [1] .

امام عليه السلام مقصود آيه كريمه را براي او بيان كرده و فرمود:

اما جمله ي «ما ظهر منها» يعني: زناي آشكارا، و برافراشتن پرچمها و علامت هايي است كه بدكاران براي تبهكاريها در جاهليت برفراز مي كردند، و اما عبارت: «و ما بطن» يعني:



[ صفحه 505]



زناني را كه پدرانشان با آنان ازدواج كردند، زيرا پيش از بعثت پيامبر (ص) اگر مردي، زني داشت، و خود مي مرد، پس از وي آن زن با پسر آن مرد - اگر مادرش نبود - ازدواج مي كرد، و خداوند اين را حرام فرمود، و اما كلمه «اثم» همان شراب است كه خداوند در جاي ديگر قرآن فرموده است:

[اي پيامبر! از شراب و قمار از تو مي پرسند، بگو در آن دو، گناهي است بزرگ و سودهايي براي مردم دارند.] [2] آري «اثم» در قرآن، همان شراب و قمار است كه «گناه آنها بزرگ است»

مهدي تعجب خود را پنهان نداشت و نگاهي به علي بن يقطين كرد و گفت:

به خدا سوگند كه اين فتواي هاشمي بود.

راست گفتي، به خدا قسم يا اميرالمؤمنين، سپاس خداي را كه اين علم از شما خانواده بيرون نرفته است.

اين سخن بر مهدي گران آمد، ناراحت شد و رو به علي بن يقطين كرد و گفت: «راست گفتي اي رافضي» [3] .