مورخان درباره ي مرگ وي اختلاف نظر دارند، بعضي گفته اند كه وي به شكار رفت و به دنبال آهويي تاخت، تا آن جا كه آهو وارد خرابه اي شد، در آن خرابه تنگ بود، وقت ورود، كمرش به بالاي در خرابه گرفت و ستون فقره اش را بريد و همان روز مرد. و برخي گفته اند كه يكي از كنيزانش از دست كنيز ديگري كه مهدي او را دوست مي داشت، و به او عشق مي ورزيد، ناراحت بود، زهري را براي كشتن او به غذايي آغشته كرده بود، و مهدي بي خبر از همه جا آن غذا را خورد و مرد. به هر حال همين كه از دنيا رفت، خانواده و كسانش بر او گريه كردند، و غم و اندوه بر آنها سايه افكند، و پس از مرگش برخي از كنيزان لباس غم و سوگ بر تن كرده بودند، و ابوعتاهيه اشاره به آنان كرده، مي گويد:



رحن في الوشي و اقبلن عليهن المسوح

كل نطاح من الدهر له يوم يطوح



لست بالباقي و لو عمرت ما عمر نوح

فعلي نفسك نح ان كنت لابد تنوح [1] .



[ صفحه 510]



تا اين جا سخن ما درباره ي دوران خلافت مهدي و آنچه در آن دوران بر سر امام عليه السلام آمد، به پايان رسيد.



[ صفحه 513]