شاگردان امام صادق عليه السلام با سرفرازي در مجلس درس وي حاضر



[ صفحه 105]



مي شدند و افتخار زيادي بر آن داشتند و رشد خود را در اين مدرسه، از دلايل شايستگي براي مقامات عالي در اجتماع اسلامي مي دانستند. و از جمله كساني كه به حضور خود در اين مدرسه افتخار نموده است، ابوحنيفه است كه مي گويد: «اگر آن دو سال نبود، نعمان هلاك شده بود» [1] حقا ابوحنيفه به روزگاري كه در درس امام صادق عليه السلام، حاضر مي شد، افتخار نموده و آن دوره را از بهترين دوران زندگي علمي خود شمرده است.

مالك بن انس از استادش - امام صادق عليه السلام - سخن مي گويد، و درباره ي آن بزرگوار گفته است:

«چشمي نديده، و بر قلب بشري خطور نكرده است، بشري بالاتر - در دانش، عبادت و پرهيزگاري - از جعفر بن محمد الصادق عليهماالسلام..» [2] .

و در جاي ديگر مي گويد:

«همواره جعفر بن محمد را با لبان متبسم مي ديدم، هنگامي كه نام پيامبر (ص) در نزد او برده مي شد، رنگ رخسارش زرد مي شد، هيچگاه نديدم كه جز با وضو از پيامبر (ص) سخن بگويد. من مدتها به محضر او رفت و آمد داشتم و او را جز در يكي از سه حال نديدم: يا در حال نماز، يا در حال سكوت و انديشه و يا در حال قرائت قرآن بود. هرگز سخن بيهوده نمي گفت، او از دانشمندان و عابداني بود كه از خدا بيم و خشيت دارند...» [3] .

براستي كه جا دارد، ابوحنيفه، مالك و نظاير اينها به خاطر رشد در مدرسه ي امام عليه السلام و حضور در مجلس درس وي افتخار كنند، زيرا كه او منبعي اصيل براي علومي بود كه از پدران و جد بزرگوارش پيامبر (ص) به ارث برده بود، پيامبري كه چشمه سارهاي دانش و حكمت را در روي زمين به جريان انداخت.



[ صفحه 106]