عيسي علوي
عيسي بن عبدالله علوي به محضر امام جعفر بن محمد عليهماالسلام وارد شد تا از آن بزرگوار درباره ي حجت پس از وي بپرسد، گفت:
«اگر اتفاقي افتاد - خداوند آن روز را براي من نياورد! - [شما از دنيا رفتيد] پس از چه كسي پيروي كنم؟»
«امام عليه السلام به طرف فرزندش موسي عليه السلام اشاره كرد. عيسي پرسيد: اگر براي موسي عليه السلام اتفاقي افتاد، چه كسي را امام بدانم؟
فرزند او را.
پس اگر براي فرزندش اتفاقي افتاد و برادر بزرگ و پسر صغيري از او ماند، چه كسي را امام بدانم؟
فرزند او را.
پس اگر براي فرزندش اتفاقي افتاد و برادر بزرگ و پسر صغيري از او ماند، چه كسي را امام بدانم؟
فرزند او را، و پس از آن همواره چنين است.
اگر او را نشناخته و با موضع وي آشنا نباشم چه؟
مي گويي: بار خدايا! من، باقيمانده ي حجتهاي تو، از فرزندان امام گذشته را دوست مي دارم. همين قدر تو را كفايت مي كند» [1] .
[ صفحه 155]
پاورقي
[1] اصول كافي: 1 / 309، بحار: 11 / 235.