امام موسي عليه السلام در خاندان پاكي و تقوا رشد كرده و در پايگاه عبادت و طاعت بزرگ شد. علاوه بر آن كه از پدرانش، محبت به خدا و ايمان و اخلاص به او را به ارث برده بود، كه تمام ائمه ي خود را قربانيان راه خدا نموده و تمام امكانات خود را در راه گسترش دين خدا و نابودي كلمه ي شرك و نفاق، صرف كرده بودند. بنابراين اهل بيت عليهم السلام، اساس تقوا و معدن ايمان و عقيده اند. اگر آنان نبودند، هيچ كسي خدا را پرستش نكرده و موحدي وجود نمي داشت. هيچ واجبي استوار نگشته و سنتي پايدار نمي ماند و هيچ دستور و فرماني در اسلام اجرا نمي شد.

امام موسي بن جعفر عليهماالسلام، تمام انواع و اشكال تقوا را در خانه ي خود مجسم مي ديد، زيرا پدرش امام صادق عليه السلام - بنا به گفته ي مالك - از سه حال بيرون نبود: يا روزه دار، يا در حال نماز و يا مشغول ذكر خدا بود، مستمندان را غذا مي داد و لباس مي پوشاند، بقدري كه براي خانواده ي خودش از خوراك و پوشاك چيزي نمي ماند [1] تمام اينها را سخاوتمندانه در راه خدا و تقرب به او انجام مي داد.

امام موسي عليه السلام تمام اينها را از پدرش ديده و با آنها خو گرفته و از مقومات ذاتي و عناصر شخصيت وي، شده بود. مورخان نقل كرده اند كه آن بزرگوار عابدترين فرد زمان خود [2] بوده است، تا آن جا كه ملقب به عبد صالح و زيور مجتهدان



[ صفحه 164]



شد، زيرا هرگز چشم انساني، در طاعت و عبادت، نظير او را نديده بود و ما نمونه اي از جلوه هاي طاعت و عبادت او را در اين جا مي آوريم: