قرآن مجيد، انيس خلوت هاي امام عليه السلام و همدم وي به هنگام وحشتش بود. آن را با دقت و ژرف نگري تلاوت مي نمود. زيباتر از هر كسي تلاوت مي كرد، و هنگام خواندن محزون بوده و شنوندگان براي تلاوت او گريه مي كردند [1] .

درباره ي كيفيت تلاوت قرآن آن حضرت، حفص نقل مي كند: قرآن خواندن آن بزرگوار غمگين بود. وقتي كه قرآن مي خواند، گويي انسان را مخاطب قرار داده است [2] .

به اين ترتيب، قرآن مجيد را تلاوت مي كرد و در تعليمات و آداب خود، دقيق بود و در امر، نهي و احكام قرآن، به دقت مي نگريست.