محمد بن عبدالله بكري از گروهي از مردم مدينه مطالباتي داشت، آمده بود تا مطالبات خود را از آنها وصول كند. مدتي به خاطر دريافت مطالبات خود در مدينه مانده و هرچه پافشاري مي كرد چيزي از مطالبات وصول نمي شد. تصميم گرفت به محضر امام عليه السلام شرفياب شود و از نيازمندي و تنگدستي خود، نزد آن بزرگوار شكوه برد، موقعي خدمت آن بزرگوار رسيد كه وي در يكي از مزارع خود، «نقمي» بود [1] همين كه به محل حضور امام عليه السلام رسيد. در حضور آن حضرت غلامي بود كه در دست او



[ صفحه 176]



ظرفي، كه در داخل آن قطعات گوشت ريز و درشت وجود داشت، با هم از آن گوشت ها خوردند.

پس از فراغت از خوردن غذا، امام عليه السلام از حال او پرسيد: وي داستان تنگدستي و فقر خود را به اطلاع امام رساند. امام عليه السلام از جا برخاست، آمد و وارد خانه شد و برگشت و به غلامش دستور داد برگردد - تا مبادا او را ببيند و باعث سرافكندگي درخواست كننده شود - آنگاه كيسه اي را به وي مرحمت كرد كه در آن، سيصد دينار بود - شايد اين مبلغ بيش از بدهي هاي او بود - محمد آنها را گرفت و با سپاس از امام و دعاي خير براي او بازگشت [2] .