امام صادق (ع)، ميوه شجره طيبه رسالت و از سلاله پاك پيامبر (رحمة للعالمين) و (... بالمؤمنين رؤف رحيم) است؛ از اين رو، همچون جد بزرگوارش، نسبت به امت، بسيار مهربان و دلسوز بود و كمترين اجحاف در حق آنان را تحمل نمي كرد. آن حضرت كه از دسترنج خود، زندگي اش را اداره مي كرد، زماني كه عيالمند شده بود، به خدمتكار خود (مصادف) هزار دينار داد تا با آن تجارت كند. (مصادف) با پول امام (ع) كالايي خريد و همراه ديگر بازرگانان رهسپار مصر شد. نزديك مصر از كارواني كه از شهر باز مي گشتند از موقعيت كالاي خود در مصر پرسيدند. آنان گفتند: اين كالا در مصر ناياب است.

بازرگانان با يكديگر پيمان بسته، سوگند ياد كردند كه كالاي خود را به كمتر از يك دينار سود در هر دينار نفروشند. آنان كالاي خود را به فروش رسانده به مدينه بازگشتند. (مصادف) خدمت امام (ع) رسيد و در حالي كه دو كيسه هر كدام حاوي هزار دينار، همراه خود داشت، عرض كرد: فدايت شوم، اين سرمايه و اين هم سود آن!

امام (ع) فرمود: اين سود بسيار زياد است؛ چه كرديد كه اين همه سود برديد!؟ (مصادف) داستان را تعريف كرد. امام (ع) با ناراحتي فرمود:

سبحان الله! سوگند مي خوريد كه بر مسلمانان اجحاف كنيد و براي يك دينار، يك دينار سود بگيريد!؟ سپس يكي از دو كيسه را برداشت و فرمود: اين سرمايه ما و ما نيازي به اين سود نداريم و افزود: اي مصادف! با شمشير، رو در روي يكديگر قرار گرفتن آسانتر است از بدست آوردن روزي حلال. [1] و بدين ترتيب به وي فهماند كه چنين سودي كه به قيمت تباني گروهي بازرگان سودجو مبني بر اجحاف بر مسلمانان به دست آمده، با روح اخوت اسلامي و جوانمردي سازگاري ندارد و نمي تواند مورد پذيرش و تأييد امام صادق (ع) قرار گيرد.