پس از مرگ هادي، برادرش، هارون، بر مسند خلافت تكيه زد و مدت 23 سال و اندي حكومت كرد كه پانزده سال آن همزمان با امامت حضرت موسي بن جعفر (ع) بود.

در عصر هارون، منطقه وسيعي از جهان آن روز زير نفوذ و شعاع قدرت اسلام قرار داشت.

در اثر گسترش قلمرو اسلامي، سيل درآمدهاي مختلف از مناطق اسلامي به سوي بغداد سرازير شد؛ ولي به جاي آنكه در عمران و آبادي كشور پهناور اسلامي و رفع نيازهاي عمومي و تأمين عدالت اجتماعي صرف گردد در راه ارضاي تمايلات شخصي خليفه و بستگان و درباريانش صرف مي شد.

هارون همانند جدش منصور، بغض و كينه خود را نسبت به علويان از همان روزهاي نخست حكومتش ابراز كرد و سياستش اين بود كه فرزندي از علي (ع) روي زمين نماند.

هارون از سرسختي آل علي (ع) به ويژه پيشواي آنان، حضرت موسي بن جعفر (ع) در برابر حكومت خود به شدت رنج مي برد. از اين رو از هر راه ممكن مي كوشيد تا آن حضرت را تضعيف كند و با فشار و ايجاد محدوديت نسبت به آن بزرگوار، رابطه مردم را با او قطع كند.