ششمين پيشواي شيعيان در هفدهم ربيع الاول، سال 83 ه‍. ق در مدينه متولد شد. نام مباركش (جعفر) كنيه اش (ابوعبدالله) و مشهورترين لقبش (صادق) است. وي از سوي پيامبر (ص) صادق ناميده شد تا از جعفر فرزند امام هادي (ع) معروف به (جعفر كذاب) باز شناخته شود.

پدر آن گرامي، امام باقر (ع) و مادرش، بانوي پرهيزكار وشايسته اي به نام (ام فروه) دختر قاسم بن محمد بن ابوبكر است.

امام صادق (ع) قامتي متوسط و چهره اي جذاب و زيبا داشت و داراي موي مشكي مجعد بود. آن حضرت، حدود 31 سال از زندگي خود را در كنار پدر و جدش سپري كرد كه متأسفانه فعاليتهاي او در اين دوره در صفحات تاريخ به طور گسترده منعكس نشده است.

پيشواي ششم حدود نوزده سال از حيات خود را در كنار پدر بزرگوارش سپري كرد و در طول اين مدت همواره يار و حامي آن حضرت بود؛ حتي به هنگام سفر نيز او را همراهي مي كرد.

امام صادق (ع) چون جدش رسول خدا (ص) مظهر (خلق عظيم) و وجود مباركش مجمع فضائل و مكارم اخلاقي بود. او در بندگي خدا يگانه عصر خود بود. اعتراف شخصيتهاي برجسته معاصر آن حضرت، در اين زمينه گواه اين حقيقت است.

پيشواي ششم (ع): - در زهد و بي علاقگي نسبت به دنيا مقامي والا داشت. در زير لباسهايش پيراهني زبر مي پوشيد و در اين كار به پدران بزرگوارش تأسي مي كرد. در عين حال به آراستگي ظاهري و جلوه بيروني خود مقيد بود و با اين روش، بر پندار غلط و منحرف صوفيان خط بطلان مي كشيد.

- سرچشمه جود و بخشش بود و به صورت آشكار و پنهان به نيازمندان كمك مي كرد.

- چون جدش رسول خدا (ص) نسبت به امت اسلامي دلسوز بود و در هيچ شرايطي ستم و اجحاف نسبت به آنان را روا نمي دانست.