امام صادق (ع) در نخستين خط مشي كلي خود از مسائل و كشمكشهاي سياسي جاري ميان امويان و عباسيان و ديگر گروهها كناره گرفت. تلاش انقلابيون در دوران مبارزه اين بود كه آن حضرت را در جلسات خود شركت داده از وجود مبارك و موقعيت ممتازش به نفع خود بهره بگيرند؛ ولي آن حضرت در حد امكان شركت نمي كرد و چنانچه مصلحت را در شركت كردن مي ديد، موضعي برمي گزيد كه ديگران نتوانند از آن سوءاستفاده كنند.

امام (ع) در برابر سران عباسي در دوران مبارزه موضع خاصي اتخاذ نكرد و خود را از آنان دور نگهداشت؛ تنها موضعي كه در قبال جريان آنان اتخاذ كرد اين بود كه با علم امامت از يك موضوع غيبي يعني به قدرت رسيدن سفاح و منصور پرده برداشت و با اين اقدام، عواطف و احساسات آنان را به نفع خود برانگيخت و بدين وسيله زمينه فعاليتهاي فرهنگي خود پس از به قدرت رسيدن آنان را فراهم ساخت.