فرقه مرجئه پس از شهادت اميرمؤمنان (ع) پديد آمد. اين گروه در ابتدا با انگيزه اي سياسي به وجود آمد و امويان در پديد آوردن آن نقش مؤثري داشتند.

آنان ايمان را تنها اعتقاد قلبي مي دانستند و معتقد بودند با وجود ايمان، هيچ گناهي به انسان زيان نمي رساند. كسي كه در دل مؤمن به خدا باشد، هر چند با زبان اظهار كفر نمايد يا در عمل بت بپرستد و يا طبق آيين يهود و نصارا رفتار كند، چون از دنيا رود اهل بهشت خواهد بود. [1] مرجئه با اين اعتقاد سخيف، افراد را در ارتكاب گناهان جري مي ساختند و پشتيبان و ياور ستمگران بودند.

امامان عليهم السلام در تعليمات خود، همواره بر اين نكته تأكيد داشتند كه ايمان و اعتقاد قلبي توأم با عمل است و مؤمن واقعي كسي است كه گفتار و كردارش تأييد كننده ايمان او باشد. [2] به عنوان نمونه، از امام صادق (ع) سؤال شد حقيقت ايمان چيست؟ فرمود: (ايمان عبارت است از اعتقاد قلبي، اقرار زباني و عمل به اعضا و جوارح.) [3] علاوه براين رهنمودهاي كلي، در خصوص (مرجئه) نيز بيانات صريحي دارند. عمر بن معمر مي گويد: امام صادق (ع) فرمود:

(خداوند، قدريه را لعنت كند، خداوند حروريه (خوارج) را از رحمت خود دور گرداند. خداوند مرجئه را لعنت كند، خدا مرجئه را لعنت كند.) راوي پرسيد: قدريه و خوارج را هر كدام يك بار لعنت كرديد ولي مرجئه را دوبار فرمود:

(به خاطر اينكه اينان مي پندارند كشندگان ما مؤمن هستند. بدين جهت لباسهاي آنان تا روز قيامت آغشته به خون ماست.) [4] .