مذهب شيعه، تا پايان دوران امامت پيشواي سوم انشعابي پيدا نكرد. پس از شهادت امام حسين (ع) ، هر چند اكثريت شيعيان به امامت فرزندش امام سجاد (ع) قائل شدند ولي اقليتي، معروف به (كيسانيه) قائل به امامت (محمد بن حنفيه) ، فرزند حضرت علي (ع) ، شدند. [1] امام صادق (ع) در برابر اين جريان منحرف موضع گرفت و با بيانات و سخنان روشنگرانه خود ضمن ابطال پندار آنان، افراد گمراه شده را كه زمينه اصلاح و بازگشت به حق در آنان وجود داشت، هدايت كرد كه سيد حميري از جمله ايشان بود. [2] حيان سراج، يكي از سران كيسانيه به حضور امام صادق (ع) رسيد. امام (ع) از او پرسيد: اي حيان! نظر اصحاب و يارانت درباره محمد حنفيه چيست؟ گفت: مي گويند: او زنده است و روزي مي خورد. فرمود: پدرم براي من نقل كرد كه وي جزو افرادي بوده است كه به هنگام بيماري محمد به عيادتش رفته و (بعد از مرگش) چشمهايش - را فرو بسته و او را در داخل قبر نهاده است.... [3] امام (ع) در سخني ديگر فرمود: (محمد بن حنفيه نمرد، مگر آنكه به امامت علي بن حسين (ع) اعتراف كرد.) [4] .