فرقه زيديه، دومين گروه منشعب از شيعه است كه در تاريخ اسلام و پس از شهادت امام سجاد (ع) به وجود آمده است. اين گروه اندك به جاي گرايش به امام باقر (ع) ، قائل به امامت فرزند امام سجاد (ع) يعني زيد گرديدند و به (زيديه) ، معروف شدند. [1] امام صادق (ع) در برابر اين حركت انحرافي نيز بشدت موضع گرفت. در گام نخست، سران آنان مانند كثير، سالم بن ابوحفصه و ابوجارود را افرادي كذاب و دروغگو خواند و آنان را سزاوار لعنت الهي دانست. [2] در گام دوم، اصل تشكيلات زيديه را منحرف از خط امامت معرفي كرده يارانش را از هرگونه كمك و همكاري با اين گروه منع مي كرد. عمربن يزيد مي گويد: از امام صادق (ع) از صدقه دادن و كمك كردن به ناصبيها و زيديه پرسيدم.امام (ع) فرمود:

(هيچ گونه كمكي به آنان نكن و چنانچه مي تواني حتي آب نيز به ايشان نده. زيديه همان افراد ناصبي و دشمنان سرسخت ما هستند.) [3] .