وجود مبارك امام جعفر صادق (ع) مظهر تمامي ارزشها و كمالات نفساني و فضائل اخلاقي بود. اگر قرآن مجيد رسول اكرم (ص) را به داشتن (خلق عظيم) مي ستايد، بدون شك جانشينان آن حضرت نيز - به دلائل عقلي و نقلي - بر اين قله بلند ره يافته اند.

اگر امام صادق (ع) به پيروان خود توصيه مي كند:

(كونوا دعاة للناس بغير السنتكم ليروا منكم الورع و الاجتهاد و الصلاة و الخير فان ذلك داعية) [1] با غير زبانتان دعوت كننده مردم (به سوي حق) باشيد، تا آنان از شما ورع، كوشش، نماز و كار خير را ببينند؛ زيرا اين (روش بهترين روش) دعوت كردن (آنها به سوي حق) است.

بدون شك، خود آن حضرت پيش از دعوت پيروانش، پايبند به اين روش و متصف به اين صفات بوده است.

با توجه به اين مقدمه كوتاه آنچه در اين بخش مي آيد قطره هايي از درياي بيكران (خلق عظيم) پيامبر گونه آن حضرت است كه به اقتضاي شرايط زندگي آن بزرگوار در برخورد با افراد و جريانات مختلف براي ما آشكار شده است.