پيشواي هفتم شيعيان روز هفتم ماه صفر سال 128 هجري در محلي به نام (ابواء) از روستاهاي اطراف مدينه متولد شد.

نام مباركش (موسي)، كنيه اش (ابوالحسن) و مشهورترين القاب آن حضرت، (عبدصالح)، (باب الحوائج) و (كاظم) است.

مكارم اخلاق و ويژگيهاي روحي پيشواي هفتم (ع) چنان چشمگير بود كه نه تنها دوستان بلكه سرسخت ترين دشمنان آن حضرت نيز بدان معترف بودند و خود را در برابر آن همه عظمت كوچك و حقير مي دانستند.

امام موسي كاظم در عبادت يگانه عصر خود بود؛ چندانكه به (عبدصالح) ملقب شد. مردم مدينه او را (زين المجتهدين) مي خواندند.

امام موسي بن جعفر (ع) سخي ترين شخصيت اسلام در عصر خود بود. آنقدر به ديگران انفاق مي كرد كه موجب حيرت مردم مي شد.

امام هفتم (ع) نسبت به همه مردم با مهرباني و عاطفه رفتار مي كرد و در رفع حوائج و مشكلات آنان سعي و كوشش فراوان داشت.

امام موسي كاظم (ع) نه تنها در دوران امامت، بلكه در زمان حيات پدر بزرگوارش، امام صادق (ع)، نيز پاسخگوي بسياري از معضلات و مشكلات علمي بود.