با مرگ منصور در سال 158 [1] هجري قمري فرزند او (مهدي) روي كار آمد. حكومت وي نخست با استقبال توده مردم و سرور و خوشحالي آنان رو به رو شد؛ زيرا او بر خلافت سياست خشن و دردمنشانه پدرش، سياست ملايمتر و مردم تري در پيش گرفت.

مهدي به محض رسيدن به قدرت، فرمان عفو عمومي صادر كرد و همه زندانيان سياسي را آزاد نمود و تمام اموالي را كه پدرش مصادره و ضبط كرده بود به صاحبانش بازگردانيد. [2] اين آزادي نسبي و رفاه اقتصادي موجبات رضايت و خشنودي قشرهاي مختلف جامعه را فراهم آورد و در كالبد مردمي كه در مدت 22 سال حكومت فشار و اختناق منصور در نهايت سختي زندگي كرده بودند، روح تازه اي بخشيد.

متأسفانه اين اقدامات روبنايي اصلاح طلبانه به همان روزهاي اول محدود شد؛ و حكمران جديد پس از اندك زماني چهره اصلي خود را نشان داد و در زمينه حيف و ميل اموال عمومي و سختگيري نسبت به مخالفان حكومت بويژه علويان، همان روش ضد اسلامي نياكان خود را پي گرفت.