مهدي عباسي آن همه پول و ثروتي را كه پدرش براي او اندوخته بود [1] به اضافه اموال و مالياتهاي فراواني كه از مردم مي گرفت، به جاي صرف در عمران و آبادي كشور و مصالح عمومي مسلمانان، در راه عياشي و خوشگذراني و ترويج فساد صرف مي كرد. [2] .

او نديمان و نوازندگان و عناصر آلوده را تا آنجا مورد توجه قرار داد كه حتي پسرش (ابراهيم) و دخترش (عليه) را نيز به جمع آنان وارد كرد؛ به طوري كه آن دو، سرآمد نوازندگان و خوانندگان عصر خود بودند. [3] خليفه عباسي در اين مورد مي گفت:

(لذت و خوشي تنها در پرتو مجلس بزم و جمع نديمان حاصل مي شود و زندگي بدون نديمان نه خيري دارد و نه لذتي) . [4] افراط كاريهاي خليفه در امر عياشي و فساد اخلاقي اثرات سوئي در سطح جامعه اسلامي به بار آورد؛ چندانكه شعراي عياش و بي بند و باري مانند (بشار بن برد) بدون هيچ گونه حيا و شرمي اشعار مبتذل و هوس انگيزي در ترويج فساد و مسائل جنسي مي سرودند و در سطح جامعه پخش مي كردند و از اين طريق عفت عمومي جامعه را در معرض - تهديد قرار مي دادند.

ادامه اين وضع، احساسات مذهبي عده اي را جريحه دار كرد، به گونه اي كه صداي اعتراض آنان بلند شد و از خليفه خواستند كه جلوي شاعر فتنه انگيزي مثل (بشار) را بگيرد. [5] مهدي عباسي در اثر اشتغال به عياشي و بزمهاي شبانه از اداره مملكت و رسيدگي به امور مردم و كارگزاران خود، درمانده بود. عمال او از اين خلاء استفاده كرده، بازار رشوه خواري و فساد اداري را رواج دادند. [6] و مأموران ماليات و خراج، عرصه را بر مردم تنگ گرفتند و براي نخستين بار بر بازار بغداد ماليات بستند. [7] .