مهدي عباسي پس از استقرار در مسند خلافت در اندك زماني، سياست پدرش را نسبت به علويان دنبال كرد؛ چون به اين نتيجه رسيد كه بقاي حكومت و سلطنت او جز با سختگيري نسبت به شيعيان و علويان امكان پذير نيست. از اين رو نسبت به آنان سخت گرفت و كساني را كه لب به ناسزاگويي و مذمت خاندان پيامبر (ص) مي گشودند مورد محبت و نوازش قرار مي داد.

به عنوان نمونه (بشار) شاعر فتنه انگيز و خود فروخته درباري كه به كفر و الحاد معروف بود اشعاري در مذمت خاندان رسالت سرود و ضمن آن، آنان را - كه از طريق حضرت زهرا سلام الله عليها با رسول خدا (ص) مرتبط مي شدند - با وجود عمو (عباس بن عبدالمطلب) محروم از ارث اعلام كرد و نتيجه گرفت كه فرزندان عباس - وارث رسول خدا هستند نه اهل بيت عصمت و طهارت!

مهدي وقتي اشعار (بشار) را شنيد دستور داد براي تشويق وي هفتاد هزار درهم به او بپردازند. [1] ابن اثير نقل مي كند:

(قاسم بن مجاشع تميمي هنگام وفات، مهدي عباسي را وصي خود قرار داد. پس از فوت قاسم، مهدي وصيت نامه را خواند. هنگامي كه به اين جمله رسيد: (قاسم شهادت مي دهد كه محمد (ص) فرستاده خدا و علي بن ابيطالب وصي او و وارث امامت پس از اوست) وصيت نامه را دور انداخت و دنباله آن را نخواند.) [2] .