با مرگ منصور در سال 158 هجري، فرزند او مهدي روي كار آمد. وي همانند نياكانش سياستي ضد اسلامي داشت و بيت المال مسلمانان را در راه عياشي و خوشگذراني و ترويج فساد صرف مي كرد.

وي، پس از استقرار در مسند خلافت در اندك زماني سياست پدرش را نسبت به علويان دنبال كرد.

مهدي عباسي ابتدا سعي مي كرد برخورد تندي با موسي بن جعفر (ع) نداشته باشد؛ زيرا او مي خواست از طريق تظاهر به اسلام و حسن رفتار با فرزند پيامبر (ص) به عنوان خليفه اسلامي مطرح شود؛ ولي محبوبيت و موقعيت روز افزون امام كاظم (ع) در ميان توده هاي مسلمان، مهدي عباسي را بر آن داشت تا در برابر آن حضرت موضعگيري نمايد.

خليفه عباسي براي محدود كردن فعاليتهاي امام (ع) و تحت كنترل قرار دادن آن حضرت به والي مدينه دستور داد امام (ع) را به بغداد اعزام كند و پس از انتقال به بغداد بي درنگ امام (ع) را روانه زندان كرد.

با مرگ مهدي عباسي، فرزندش هادي به خلافت رسيد. او جواني مغرور، ناپخته، عياش، سنگدل، بدخوي و سختگير بود و در انجام اعمال ناشايست و سبك حتي شؤون ظاهري خلافت را رعايت نمي كرد و اموال عمومي مسلمانان را صرف عياشي و بزمهاي آلوده خود مي كرد.