پيشواي ششم (ع) معدن جود و بخشش بود و در اين ارتباط همواره عاليترين مرتبه آن را - كه بخشش تا حد رفع نياز طرف باشد - برمي گزيد.

نيازمندي از آن حضرت تقاضاي كمك كرد. امام (ع) آنچه در اختيار داشت به وي داد. فرد نيازمند مبلغ را گرفت و پس از سپاس از امام رفت. هنوز چند قدمي نرفته بود كه امام (ع) به خدمتكارش دستور داد او را باز گرداند. وقتي مرد از علت فراخواني اش جويا شد. امام فرمود:

رسول خدا (ص) فرموده است: (بهترين بخشش آن است كه طرف را بي نياز كند) . و ما (با اين بخشش) تو را بي نياز نكرديم. بيا اين نگين انگشتري را بگير (و دقت كن) كه براي آن ده هزار درهم داده ام؛ به هنگام نيازمندي آن را به همين قيمت بفروش. [1] بخش عمده اي از بخششهاي امام صادق (ع) را بخششهاي شبانه و پنهاني آن حضرت تشكيل مي داد. (هشام بن سالم) مي گويد:

روش امام صادق (ع) اين بود كه چون پاسي از شب مي گذشت، مبلغي پول برمي داشت و كيسه اي نان و گوشت بردوش مي گرفت و براي نيازمندان مدينه مي برد و ميان ايشان تقسيم مي كرد، بدون آنكه او را بشناسند. چون امام (ع) درگذشت و اين كمكها قطع شد، مردم دانستند كه كمك كننده، امام صادق (ع) بوده است. [2] .