پيامبر گرامي اسلام (ص) و جانشينان معصوم آن حضرت عليهم السلام به مناسبتهاي مختلف از قيام حسين بن علي ياد كرده و او و يارانش را مورد تمجيد و تأييد قرار مي دادند:

رسول خدا (ص) در يكي از سفرهايش، هنگامي كه به (فخ) رسيد، پس اقامه نماز بر جنازه اي فرمود: (در اين سرزمين مردي از خاندان من به همراه گروهي از مؤمنان كشته خواهند شد كه كفنها و حنوط آنان از بهشت آورده مي شود. جانهاي آنان در رفتن به بهشت از بدن هايشان پيشي مي گيرند). [1] محمد بن اسحاق از امام باقر (ع) نقل مي كند كه فرمود: (پيامبر (ص) چون به (فخ) رسيد در آنجا فرود آمد و مشغول نماز شد؛ در ركعت دوم گريست؛ مردم نيز با گريه آن حضرت گريستند. پس از نماز درباره علت گريه خود فرمود: چون ركعت اول را خواندم جبرئيل فرود آمد و گفت:

اين محمد! در اين مكان، يكي از فرزندان تو به شهادت مي رسد و هر فردي كه با او به شهادت برسد، اجر دو شهيد خواهد داشت) [2] نضر بن قراوش مي گويد: (من شتراني به امام صادق (ع) كرايه دادم تا به مكه برود. امام (ع) به من فرمود: اي نضر هر گاه به (فخ) رسيدي مرا مطلع كن....

چون به (فخ) رسيديم نزديك محمل امام (ع) رفتم، ديدم آن حضرت در خواب است، سرفه اي كردم ولي بيدار نشد. محمل را تكان دادم، امام (ع) برخاست و نشست، عرض كردم: به (فخ) رسيديم. امام (ع) از محمل فرود آمد وضو گرفت و نماز خواند، آنگاه سوار شد. عرض كردم فدايت شوم شما در اينجا عملي انجام داديد، آيا اين هم جزو اعمال و مناسك حج است؟ فرمود: خير، ليكن در اين سرزمين مردي از خاندان من به همراه جمعيتي كشته خواهند شد كه روانهاي آنان پيش از پيكرهايشان به بهشت مي شتابد). [3] .