پس از مرگ هادي، برادرش هارون بر مسند خلافت تكيه زد و مدت 23 سال و اندي حكومت كرد كه سيزده سال آن همزمان با امامت حضرت موسي بن جعفر (ع) بود. [1] هارون، پنجمين خليفه عباسي، با قدرت و امكانات بيشتري زمام امور مسلمانان را به دست گرفت و دوران او اوج اقتدار و كامروايي عباسيان بود.

در عصر هارون، منطقه وسيعي از جهان آن روز، از حجاز و كرانه درياي مديترانه گرفته تا سواحل اقيانوس كبير و تمامي قاره هاي آسيا و آفريقا بخشي از اروپا، زير نفوذ و شعاع قدرت اسلام قرار داشت. تا جايي كه هارون، سرمست از غرور سلطنت خطاب به ابري كه از روي سرش عبور مي كرد گفت: (به هر سو كه خواهي برو؛ زيرا خراجت به خزانه من خواهد رسيد). [2] در اثر گسترش قلمرو اسلامي سيل درآمدهاي مختلف از مناطق اسلامي به سوي بغداد سرازير شد و ثروت انبوهي در دربار هارون گرد آمد. و دستگاه خلافت هارون به بركت اين درآمدهاي سرشار به امپراتوري بزرگ و ثروتمندي تبديل شد كه با روح حكومت اسلامي كه پيامبر اسلام (ص) بنيان نهاده بود، هيچ سنخيتي نداشت.

دكتر (حسن ابراهيم حسن) مي نويسد:

(خراج و مالياتي كه در زمان هارون به خزانه بيت المال مي رسيد بالغ بر 72 ميليون دينار مي شد، و اين بجز در آمدهاي غيرنقدي بود كه از حاصل اراضي دريافت مي كردند!). [3] .