امام كاظم (ع) هرگز در برابر طاغوت ها سر خم نكرد و تسليم آن ها نشد، بلكه درست در مقابل آن ها گام برمي داشت و به دليل تحمل و مقاومت و ترش رويي و گرفته خاطر بودن از كارهاي ناشايست آن ها به او كاظم مي گفتند؛ چنان كه اميرمؤمنان علي (ع) فرمود: پايين ترين درجه ي نهي از منكر آن است كه انسان به چهره ي خشم آلود با گنه كاران برخورد كند. [1] .

موضع گيري امام كاظم (ع) در برابر طاغوت ها به قدري قاطع و جدي بود كه آن حضرت يكي از شاگردانش به نام «زياد بن سلمه» را از همكاري با دستگاه طاغوت نهي كرد. او گفت: من عيال مند و آبرومندم و نيازم باعث شده كه در دستگاه آن ها كارم كنم تا مخارج زندگي خويش را تأمين نمايم. امام به او فرمود: هر گاه من از بالاي ساختمان بر زمين سقوط كنم و قطعه قطعه شوم، برايم بهتر است از اين كه عهده دار كاري از كارهاي آن ها گردم يا بر فرش يكي از آن ها گام بگذارم. [2] .

سيره ي امام كاظم (ع) نشان مي دهد آن جا كه بحث دفاع از دين مطرح است امام تا مرز شهادت پيش مي رود و ذره اي سياسي كاري و تساهل و سازش در وجود مباركش پيدا نمي شود. امام، از دو سلاح تقيه و زندان براي دفاع از دين استفاده مي كند و در جاهايي كه دستش باز باشد به ترويج و اقامه ي احكام دين مي پردازد. آن چه به نام مدارا و تساهل در زندگي امام كاظم (ع) رخ داده، به زندگي شخصي و گذشت و ايثار آن حضرت مربوط است. نمونه هاي زير گوشه اي از برخورد امام كاظم (ع) در جهت عزت و صلابت ديني، اقامه ي عدل و برپايي حدود الهي است.